Paradise by the dashboardlight?!

Een berichtje uit het buitenland maar eigenlijk groter nieuws uit het binnenland.. Ik ben al een tijdje op de hoogte, en zo meer met mij, maar nu mag het heugelijke feit de wijde wereld in.. Esmee is zwanger! Rond 21 september ga ik voor het eerst tante worden, een zeer trotse! Esmee en Melvin hebben afgelopen vrijdag hun tweede echo gehad en alles ziet er goed uit, ze zijn 11,5 week zwanger van “Pinda” zoals ze hem/haar zelf noemen. Pinda is bijna 5cm en zwemt druk rond in Esmee haar buik. Hij/zij is nog zo klein maar het is zoiets groots..Esmee, “mijn kleine zusje” wordt moeder, of misschien nog wel gekker..mijn ouders worden opa en oma! Het is jammer dat ik nu ver van huis zit maar via Skype en Whatsapp kan ik toch zeker wel meegenieten!
Het is al even geleden dat ik iets heb geplaatst op mijn waarbenjij.nu..we zijn afgelopen weken voornamelijk druk geweest met stage. We hebben er net weer een reeks opzitten van 60 uren en hebben dan nu, welverdiend volgens onszelf, drie dagen vrij om morgen lekker naar Galibi te gaan met onze buren! In Galibi gaan we kijken hoe grote zeeschildpadden “bevallen” van hun eieren, toch nog een beetje een tripje in het kader van onze opleiding.. De eieren zijn geliefd onder de Surinamers om te koken en op te eten..mijn haren gaan ervan overeind staan als ik eraan denk maar mensen betalen er toch veel geld voor, 5 SRD (€1,25) per ei. De omschrijving die eraan wordt gegeven maakt het idee van een schildpaddenei eten ook niet aantrekkelijker..”een leerachtige schil met snot erin”. Mijn vegetarische maag slaat dit aanbod toch liever even af..bovendien zijn de dieren beschermd en is de kans dat een ei uitkomt en de schildpad de waterkant haalt en volwassen wordt heel klein. In één nest zou een schildpad ongeveer 100 tot 150 eieren leggen waarvan 1 schildpad het uiteindelijk maar overleefd..ze hebben hier een soort zelfde beleid als dat wij in Nederland hebben met het rapen van kieviteieren, in een bepaalde periode in het jaar mag dat en in de rest van het jaar moeten de dieren met rust gelaten worden.. Die “rust” gaan wij nu als toeristen dus bruut komen verstoren door naar ze te komen kijken..*maar ik eet ze in ieder geval niet*.

Onze stage bevalt goed..net zoals de vrouwen trouwens (lees de zin twee keer en je snapt wat ik bedoel..). We hebben allebei al veel bevallingen kunnen doen en verwachten dat we aan het eind van onze stage zeker de aantallen die we moeten behalen in onze logboeken ook daadwerkelijk zullen behalen. De verloskundigen laten ons veel doen en geven ons veel verantwoordelijkheid, zo stonden we vorige week samen twee keer bij een keizersnede om het kind op te vangen..niet wetende dat de eerste vrouw nog maar 33 weken zwanger was en de tweede vrouw al een tijd in het ziekenhuis lag met gebroken vliezen. Gelukkig was de kinderarts bij de eerste keizersnede ook aanwezig en waren beide kindjes gezond..

Nachtdiensten zijn de diensten waarin we tot nu toe het meest mee hebben gemaakt. Zo hadden we twee weken geleden een overvolle verloskamer, zeven kindjes..vijf vrouwen gewoon bevallen en twee keizersneden. Hoewel..”gewoon bevallen”..het is maar wat je “gewoon” vindt. Ik stond samen met de verloskundige op de gang toen ineens twee bewakers naar binnen kwamen gerend met twee mannen en twee vrouwen: “er ligt NU een vrouw te bevallen in de auto”.. De verloskundige rende erheen en ik kon nog net een paar steriele handschoenen pakken, een partusset (met schaar en navelklem etc.) en rende achter haar aan..”once in a lifetime” dacht ik maar wat later bijna iedere week gebeurde volgens de verloskundige. In een donkere auto met enkel dashboardverlichting beviel de vrouw op het parkeerterrein van het ziekenhuis van een gezonde jongen – paradise by the dashboardlight.
Het is echter niet altijd paradise op de verloskamers.. Naast vele mooie bevallingen en gezonde kindjes maken we ook minder leuke dingen mee. Twee weken geleden hebben we een nachtdienst gehad, volgend op de nachtdienst waarin de vrouw in de auto beviel, die hopelijk de boeken ingaat als de meest heftige nachtdienst van onze (toekomstige) carrières. Allereerst deed ik een bevalling van een vrouw die 35 weken zwanger was. Ze beviel dus iets te vroeg maar het kindje leek het verder wel goed te doen. Na de geboorte bleek het kindje het echter minder goed te doen dan we hadden verwacht en hebben we het kindje moeten beademen en over moeten plaatsen naar de couveuseafdeling. Gelukkig is het kindje er wel goed bovenop gekomen en mocht de moeder de volgende avond samen met haar kindje naar huis! Ondertussen was er een vrouw binnengekomen om te gaan bevallen. Sas nam haar op en wilde haar aan de monitor leggen..waar denk ik iedere (student)vroedvrouw bang voor is gebeurde op dat moment.. Sas kon geen harttonen vinden en vroeg mij na tien minuten om het over te nemen maar ook ik kon geen harttonen vinden. Later bleek op de echo dat het kindje inderdaad was overleden. Alsof dat nog niet genoeg was voor deze vrouw verliep de bevalling ook zeer problematisch. Teveel details zal ik jullie niet geven maar het schoudertje van het kindje bleef vastzitten in het bekken van de vrouw waardoor na het geboorte van het hoofdje het lichaampje niet geboren wilde worden..een half uur heeft de vrouw met het hoofdje tussen haar benen gezeten voordat de rest werd geboren. Jullie zullen vast begrijpen dat dit een behoorlijk heftige nacht was maar hier bleef het helaas niet bij..deze nacht is er ook een vrouw binnengebracht waarbij de placenta was losgelaten en het kindje ook was overleden. Bij het verlaten van de dienst lagen er dus twee mooie, voldragen, overleden kindjes in de verloskamer..één in de weegschaal en één in de meetbak. Op zulke momenten is het fijn dat je samen bent en dat je het er bij thuiskomst nog over kunt hebben..je weet dat deze dingen kunnen gebeuren en dat je het vast wel eens zult tegenkomen in je carrière maar allemaal op één nacht dat hadden we niet verwacht..
Tegenover deze heftige gebeurtenissen staan gelukkig heel veel mooie bevallingen. In drie weken verloskamers in het AZP hebben we dus al veel kunnen zien en doen en zijn dan ook zeer benieuwd naar wat er nog meer komen gaat.

Het plan om naar Curaçao te gaan is van de baan..na enig speurwerk op internet blijkt dit toch iets duurder te zijn dan we hadden verwacht. Daarom hebben we nu bedacht dat we een paar dagen naar Frans Guyana gaan. We zagen het al helemaal voor ons..wij samen in een mega pick-up op roadtrip naar Cayenne, toen we dit idee echter gingen delen met onze Surinaamse vrienden werd er hard om gelachen. Hoe konden wij nu denken dat het veilig zou zijn om als twee blanke meisjes deze trip samen te gaan maken?! Ons eigenwijze gedrag hebben we na een aantal negatieve adviezen dan ook maar overboord gegooid en besloten om te gaan zoeken naar een andere oplossing..maar we gaan naar Cayenne, dat is zeker!

Inmiddels heb ik hier twee keer autogereden! Verre tochten zijn het niet geweest, van Cher en Elton naar de supermarkt op de hoek, naar ons huis en weer terug (laten we zeggen in totaal missen 3km), maar ik ben toch al wat aan het oefenen om in april naar Zanderij (het vliegveld) te kunnen rijden.. Carmen, Andries en Anna, drie hele lieve vrienden van me uit Nederland, komen ons namelijk twee weken vergezellen! Ik zat helemaal te stuiteren op mijn stoel toen ik hun berichtjes las dat ze hadden geboekt..ik kijk er zo naar uit! Want ondanks dat ik me hier kostelijk vermaak mis ik de mensen thuis wel.. Twee weken geleden werd ik verrast door Sharon. De bel ging en er stond een grote neger voor het hek met een wit pakketje in zijn hand.. “Sanne?”.. zo volmondig heb ik nog nooit “Ja” gezegd tegen een onbekende man en ik liep vol verwachting naar het hek om het pakketje in ontvangst te nemen. Een super lief kaartje met een foto van ons samen in een bol met hartjes “Vriendinnen voor altijd” stond eronder.. dat is iets dat zeker is! Hij staat nu naast mijn bed tussen de kaartjes van mijn ouders en Doete.. I like! Net zoals dat ik het heerlijk vind om iedere week minimaal een uur aan de telefoon te hangen met Janet en te mailen en Whatsappen met andere vriendinnen!

De beestenbende in de tuin is ook uitgebreid..Renee de gillende superslak heeft zich met een rotgang van 6 tegels per uur aangemeld bij de club net zoals Pie de slang. Waarschijnlijk tegen jullie verwachtingen in heeft niet Pie maar Renee mij doen gillen. Heel heldhaftig wilde ik bij Renee op haar huis kloppen zodat ze naar binnen zou gaan en ik haar zou kunnen pakken voor een mooi kiekje op de veranda. In plaats van dat ze in haar huis ging begon ze te gillen! Waarna ik al springend en gillend een paar stappen achteruit heb gedaan..om daar rillend bij te komen van het geluid dat deze slak produceert. Freddy de kikker is echter vrij gecharmeerd van Renee. Met z’n tweeën hebben ze een tegel gedeeld hier vlak voor onze veranda..we denken dat Freddy hoopt op kleine slikkers of kakkers..zou wel uniek zijn als wij mogen assisteren bij de bevalling! Pie de slang vond ik een zeer interessant lid. Al telefonerend met Esmee zag ik een kopje om de hoek van het hek komen..ik dacht nog bij mezelf, “vreemde salamander..dat is Jos of Sander niet”. Even later verscheen het lichaam en zag ik dat het een slang was. Ieder ander zou waarschijnlijk op zijn gestaan, zich om hebben gedraaid en naar binnen zijn gegaan maar mijn nieuwsgierigheid kreeg de overhand. Ik liep naar de slang toe om hem een beetje beter te bekijken om vervolgens naar binnen te rennen en Sas in te lichten over ons nieuwe lid, “Sas, een slang!”. Zonder dat ik ook maar hoorde wat Sas zei rende ik weer naar buiten om nog een keer te kijken. Sas stond inmiddels verschrikt om zich heen te kijken in de badkamer..alsof ik vanaf de veranda had gezien dat er bij Sas op de vloer een slang kroop.. Buiten heb ik de buurman geroepen die net in de tuin stond. Hij kon me geruststellen dat het ging om een klein wurgslangetje die alleen kikkers en dergelijke verorbert..hij is de tuin weer ingekropen en we hebben hem sindsdien niet meer gezien. Gisteravond heeft het nieuwste lid zich aangemeld, een uil..of huil, het is namelijk een super uil die blaft als een hond.. Over de naam van de reuze uil hebben we niet lang hoeven nadenken.. Sas: “Hoe heet de uil uit de fabeltjeskrant?!”.. juist ja..onze uil heet nu dus Meneer de uil.

Naast stage en de dieren in de tuin houden we ons bezig met het uitvinden van het nachtleven van Paramaribo..jawel, nog steeds! We zijn inmiddels in de grote discotheken geweest en hebben carnaval gevierd op het parkeerterrein van de grootste hoerentent van Paramaribo. De week daarna hebben we carnaval nog een keertje dunnetjes overgedaan met een aantal andere verloskundestudenten uit België die hier ook stage lopen. Heerlijk om ons zo af en toe even te laten gaan op de dansvloer met een Parbobiertje in onze hand!
Als we uit de nachtdienst komen vinden we het heerlijk om uit te slapen aan het zwembad dat hier om de hoek zit. Inmiddels ben ik voor de derde keer aan het vervellen maar de blonde haren op mijn bruine armen vertellen me dat het heerlijk blijft om in de zon te gaan liggen. Het Surinaamse koken is niet weggelegd voor ons..al een aantal keren hebben we het geprobeerd maar onze baka bana’s werden blaka bana’s omdat ze waren aangebrand en de rest van ons zelf gekookte Surinaamse eten heeft of geen smaak of het is veel te heet..doseren met rode pepers is absoluut nog iets dat we moeten leren! Zoals we hier nog veel moeten leren..

Ik zal me zo klaar gaan maken voor ons uitstapje naar Galibi! De poncho’s zijn al gekocht en we gaan geheel in lady gaga style.. Misschien zonde voor de poncho’s maar ik hoop toch dat we ze niet al te veel nodig gaan hebben!

Liefs en een dikke kus!