Grenzen opzoeken en verleggen op het mooie Galibi

Ruim een maand geleden begon ik enthousiast aan een nieuwe blog. Het kwam er steeds niet van om hem af te schrijven.. Ik begon mijn blog met “donderdagochtend”, vervolgens werd het “vorige week donderdag”, de week erop werd het al “twee weken geleden op donderdagochtend” en nu ben ik al kwijt welke donderdag het was..maar dat maakt niet uit, ik begin gewoon opnieuw..

Een aantal weken geleden op donderdagochtend om half acht stond ik met mijn blauwgroen gebloemde Primark koffertje klaar om er lekkertjes twee dagen tussenuit te gaan. Jerry, de vaste taxichauffeur van de buurtjes zette ons keurig af bij het Krasnapolsky waarna we werden opgehaald door een busje om naar Albina te gaan. Benito, onze gids, sprong enthousiast uit de bus en vroeg ons of we naar Galibi gingen, ja Galibi. In de bus zaten onze reisgenootjes voor deze twee dagen, Walter en Annet, een Nederlands stel dat op doorreis was naar Brazilië. Het duurde niet lang voordat Benito op mijn lachspieren begon te werken..verscholen achter mijn übervette-neppe-Police-zonnebril en Sas probeerde ik zo onopvallend mogelijk mijn slappe lach te beheersen, ja beheersen. Benito vertelde enthousiast alles dat hij wist van wat we onderweg tegenkwamen en eindigde iedere zin met ja waarna hij de informatie nogmaals herhaalde. De Wijdenboschbrug, bomen, planten, dorpjes, Hindoestaanse vlaggetjes, huizen, rivieren, restaurantjes en de wegwerkzaamheden, die overigens hard nodig waren om de hobbelige weg ietwat begaanbaarder te maken, werden besproken. Veel informatie, maar voornamelijk omdat hij alles nogmaals herhaalde. De reis was voornamelijk hobbelig maar daarnaast ook erg gezellig. Onderweg hebben we een korte tussenstop gedaan bij de Surinaamse Saskia die ons verblijdde met een heerlijk bakje koffie.. Bij de plaatselijke groentekraam werd lokaal eten ingeslagen terwijl wij Meneer Nilsson stonden te bewonderen die ook te koop aan werd geboden voor 150SRD (pak en beet €37,50). Wij als toeristen vonden het sneu om dit aapje op te sluiten in een kooitje en hebben er even over nagedacht om hem te kopen en weer vrij te laten..totdat een andere toerist zei dat hij waarschijnlijk dan opnieuw gevangen zou worden en niet als huisdier zou eindigen maar in de kookpot..

Na ongeveer 4,5 uur hobbelen naar Albina hebben we na een korte wandeling door het centrum van Albina de boot gepakt naar Galibi. Zowel de wandeling als de boottocht waren ervaringen opzich. In het centrum van Albina waande ik me weer even in Oeganda, aangestaard worden door de plaatselijke bevolking en deze keer niet nageroepen worden met “mzungu” maar met “bakra” wat hier blanke betekent. Het plaatselijke marktje en de kraampjes op een bauxietondergrond deden me nog meer aan Afrika denken. Ik vond het heerlijk om even iets anders te zien van Suriname en even weg te zijn van het toch wel Westerse Paramaribo. Aan het strand was de wisseling van de wacht. Er kwam een klein bootje aan volgeladen met in badpak en zwembroek geklede leden van de Zonnebloem. Bij het uitstappen uit de boot was het oppassen dat de kunstgebitjes niet op de bodem van de Marowijne rivier zouden belanden..na een mooie mooningsessie van een aantal van hen waarbij de badpakken en zwembroeken werden ingewisseld voor broeken “met van die zakken aan de zijkant” was ik erg blij dat wij met onze buurtjes en Walter en Annet naar Galibi gingen. In een klein bootje vertrokken we met goede moed naar Galibi. “Jullie kunnen een beetje nat worden” waren de woorden van Benito. Zo eigenwijs als ik soms kan zijn sloeg ik dit advies in de wind en ging ik vol vertrouwen in mijn kloffie in de boot zitten. Sas en de buurtjes zaten in Lady Gaga stijl in de boot, gewapend met feloranje en felgele poncho’s. Walter en Annet hadden allebei een regenjack aan die goed waterdicht bleken te zijn..van binnenuit.. Hun kleren waren doorweekt en het water bleef mooi in hun mouwen staan bij het optillen van hun armen…het water lekte in ieder geval niet van binnen naar buiten! Na ongeveer een half uurtje varen begreep ik waarom de leden van de Zonnebloem in badpak en zwembroek aankwamen in Albina. Het water spatte, mooi over Benito heen, in onze gezichten. Na tien minuten was er geen droog stukje kleding meer te vinden aan mij. In het begin vroeg ik me af waarom ik mijn hippe feloranje poncho op mijn schoot had liggen in plaats van over mijn hoofd had getrokken maar al snel had ik het antwoord..toen de poncho’s van de andere dames uitgingen bleken die net zo nat te zijn als ik..

Op Galibi aangekomen hebben we onze spullen op onze kamer gegooid en hebben we binnen een minuut onze nette kamer omgetoverd tot zwijnenstal zodat we ons toch enigszins thuis zouden voelen. Snel droge kleren aangetrokken voor een wandeling door het dorp. Opnieuw had Benito genoeg te vertellen. Even dacht ik dat het een lange en enigszins saaie wandeling zou worden totdat we na ongeveer een kwartiertje aankwamen in Galibi Zoo. Galibi Zoo is niet een ordinaire dierentuin..het is een dierentuin van ik schat zo’n 100 vierkante meter waarop ongeveer 20 dieren leven. Een aantal aapjes, een wilde kat, een toekan, een vogelspin, een luiaard, een anaconda, een aantal aardvarkentjes, een kaaiman en vast nog een aantal dieren..maar die hebben blijkbaar wat minder indruk achtergelaten. De aapjes liepen vrij rond en slingerden vrolijk van boom naar toeristenhoofd. Op die manier konden we al een beetje wennen aan het feit dat we alle dieren vast mochten houden..op uitzondering van de wilde kat, maar daar was ik niet echt rouwig om.. We begonnen “veilig” met de toekan en de luiaard. De prachtige kleuren van de toekan zorgden voor leuke kiekjes en de luiaard had voornamelijk een hoog knuffelgehalte. Een iets minder hoog knuffelgehalte had de anaconda. De beheerder aka “bekeerde stroper” zoals hij zichzelf noemde, trok een konijnenhok open en toverde de anaconda tevoorschijn. Voordat ik het wist slingerde hij hem twee keer om mijn nek. Het was een jonge anaconda maar hij had nog redelijk wat kracht.. Ik hoor mezelf nog zeggen: “Uhm, meneer…hij zit wel wat strak”, waarop hij zei: “Nee hoor, gewoon lachen voor de foto”. Ik zette mijn beste “Prodent-smile” op en net deed alsof het zuurstofgehalte in mijn bloed niet langzaam daalde zodat er een foto gemaakt kon worden van mijn heldhaftige actie. Met een redelijk rood aangelopen hoofd verzocht ik de man de slang van mijn hals te halen. Mijn hoofd werd echter nog roder toen de man een hak-pot pakte, “je weet wel, zo eentje van de gesneden bladspinazie of de kapucijners”, en ik daarin het zwarte lijf zag zitten van een spin.. Mijn hartslag en bloeddruk vlogen omhoog en het zweet brak me aan alle kanten uit..maar ik moest en zou die spin vasthouden! Met tranen in mijn ogen, klamme handjes en de zweetpareltjes op mijn voorhoofd zette de man de spin op mijn arm. Dat wat ze vaak zeggen van vogelspinnen is niet waar..die beesten blijven niet gewoon stil zitten! Hij wandelde van mijn onderarm naar mijn bovenarm waar de beheerder de spin weer overnam. Zo stoer als dat ik was wilde ik de spin nog wel een keer vasthouden en zelfs overpakken van Betty..dit laatste ging alleen een beetje mis toen de spin een onverwachte beweging maakte, hij viel zo op de grond..maargoed..eigen schuld dikke bult, moet hij ook maar niet zo onbetrouwbaar zijn..! Ik heb nog nooit een dierentuin zo klein gezien maar er is nog nooit een dierentuin geweest die meer indruk op me heeft achtergelaten.

Na ons avondmaal, waarvan ik later heel even dacht dat het ons laatste avondmaal was geweest, stapten we opnieuw in de boot om naar het strand te varen waar de zeeschildpadden aan land komen om hun eieren te leggen. In Kenia heb ik een keer ’s avonds in een heel klein bootje gezeten. Het was donker, het weer was onstuimig en de golven waren hoog. Krampachtig hield ik me vast aan de boot en volgde ik met mijn ogen iedere golf die richting de boot kwam. We kwamen heelhuids aan de overkant maar psychisch was er iets gebeurd.. nooit weer zou ik in een bootje stappen wanneer het donker is en het weer onstuimig. Nu blijkt wel weer, zeg nooit nooit.. Opnieuw zat ik in het donker in een bootje. Het tafereel van die middag, zeiknat aan de overkant komen, dat was niet nodig..Benito had een oplossing: een dekzeil over ons heentrekken. Mijn oogjes konden de golven die richting de boot kwamen dus niet meer in de gaten houden, stokstijf zat ik in de boot. Hele plannen over hoe te handelen als de boot om zou slaan werden gesmeed onder het dekzeil. “Als we rechts omslaan, dan laat jij het zeil los en trek ik het naar me toe..”. Zeg nooit nooit, maar dit wil ik nooit weer doen, of ik het ook nooit weer ga doen is een tweede natuurlijk..

Een echte cliffhanger is het niet; ik schrijf dus de boot zal wel goed aangekomen zijn..en inderdaad, dat is hij ook. Op het strand gingen we opzoek naar schildpaddensporen. Met ongeveer een meter afstand tussen beide sporen laten deze zeeschildpadden een spoor achter dat lijkt op een bandenspoor, met een quad kun je heel wat stropers, en ook toeristen, op het verkeerde spoor zetten (leuke woordspeling al zeg ik het zelf..). We hebben drie zeeschildpadden gezien. Wat een enorme beesten! Bij één van de drie hebben we het hele “proces” van eieren leggen kunnen zien. Op het moment dat het vrouwtje haar eieren legt raakt ze in een trans waardoor ze niet doorheeft dat er twintig toeristenogen meekijken hoe ze haar eieren in het 30cm diepe gat laat vallen. De eieren lijken op pingpongballen. Ze zijn zacht waardoor ze niet breken als ze op elkaar vallen. De laatste eieren zijn onbevruchte eieren, deze zijn een stuk kleiner dan de eerste eieren die ze legt. Deze laatste eieren zorgen voor extra ruimte in het nest voor de kleine schildpadjes die nadat ze uit hun ei zijn gekropen elkaar omhoog duwen waarna ze hun reis naar de zee voortzetten. Per 1000 gelegde eieren groeit er één uit tot volwassen zeeschildpad. Wasberen, luipaarden en stropers zijn grote gevaren voor de schildpadjes.. Een vrouwtje legt ongeveer 100 tot 150 eieren per keer en doet dit in een seizoen 6 tot 7 keer, tussendoor gaat ze terug naar zee en laat ze zich opnieuw bevruchten. Na het seizoen keert ze voor drie jaar terug de zee in om na deze drie jaar opnieuw aan land te komen om eieren te leggen. Het is indrukwekkend om deze beesten in het wild te zien en zelf aan te kunnen raken.

Bij terugkomst in onze accommodatie hebben we nog even een afzakkertje genomen en zijn we daarna ons bed ingedoken. De volgende dag heeft Benito ons verder rondgeleid door de dorpjes aan het strand. We hebben een basisschool, bibliotheek en kliniek bezocht. Leuk voor erbij maar met de indrukken van de dag ervoor viel dit een beetje in het niet. De boot bracht ons naar Frans Guyana dat rechts aan Suriname grenst. Een echt cultuurmens ben ik niet en geschiedenis is zeker niet mijn ding maar het bezoek dat we hier hebben gebracht aan een gevangenis, Saint-Laurent-du-Maroni, maakte veel indruk. We konden zien waar de film Papillon was opgenomen en in welke cel hij heeft moeten leven. Nu ik dit schrijf merk ik al dat de beelden meer indruk hebben gemaakt dan de woorden van Benito..lullig maar waar, velen van jullie zullen meer van Papillon weten dan ik. Ik zal de film wel een keertje zien, dan kan ik jullie er misschien meer over vertellen!

Frans Guyana was een ervaring opzich..maar daarover zal ik jullie meer vertellen in mijn volgende blog. Ik heb besloten dat ik een aantal blogs ga schrijven met verschillende verhalen (tsjah, als het ook steeds dezelfde verhalen zijn dan gaat het ook wat vervelen) in plaats van één lange blog zodat ik de foto’s ook een beetje kan sorteren per verhaal en jullie er een beter beeld van kunnen krijgen..

Liefs