Een tropisch klimaat en stokbrood met Franse kaas

De titel geeft ongeveer aan hoe onze trip naar Frans Guyana is geweest..heerlijk! De plannen om naar Curaçao te gaan om onze visa in orde te maken waren al vrij snel van de baan toen we de prijzen van de hotels voorbij zagen komen..no way dat we dat zouden gaan betalen voor een weekje vakantie en een stempeltje in ons paspoort. Gelukkig hadden we hier en daar wat informatie ingewonnen en bleken we onze visa ook te kunnen verlengen in Frans Guyana. Meerdere plannen hebben de revue gepasseerd. Zelf rijden naar Cayenne, met de bus naar Cayenne, met de taxi naar Cayenne en toch maar weer zelf naar Cayenne rijden..twijfel twijfel, waar zouden we goed aan doen?! De dag voordat we weggingen kwamen we erachter dat het duur zou zijn om zelf te rijden en dat de bus 8,50SRD (ongeveer €2,-) kostte..daar waren we dus snel over uit. Als twee echte avonturiers (ahum..) zijn we op de bus gestapt zonder te regelen waar we gingen slapen, dat zouden we wel zien als we daar aan zouden komen..er zou vast wel ergens een guesthouse of hotelletje zijn waar we de nacht door konden brengen. Bovendien wisten we ook niet of we ons visum in Saint Laurent zouden kunnen regelen of dat we helemaal door zouden moeten naar Cayenne..we waren samen dus het zou wel goed komen!
’s Ochtends vroeg haalde de taxi ons op om ons naar het busstation te brengen. Daar wachtte een overvolle bus op nog drie passagiers om 4 uren lang naar Albina te hobbelen. Met enig tegenzin maar met ons doel in ons achterhoofd stapten we in de bus, een emmer met levende vissen werd aan de kant geschoven en twee klapstoeltjes werden uitgeklapt..onze zitplaatsen voor de komende uren. In de bus zat er een Javaanse vrouw naast Sas, Nellie. Een klein vrouwtje, heel sociaal en erg geïnteresseerd. Ze vroeg wat we in Suriname deden en wat we gingen doen in Albina. We vertelden haar over onze strubbelingen (problemen klinkt zo zwaar..) met ons visum. Ze had bij de overheid gewerkt en zou over een aantal maanden naar Nederland emigreren. Haar vriend komt uit Nederland en doordat ze deels in Frans Guyana en deels in Suriname woont wist ze waar we moesten zijn en nog beter..ze kende de mensen bij de visumdienst! Nellie nam ons mee op sleeptouw. We stapten de bus uit in Albina en stapten daar op de boot naar Saint Laurent. Met Benito (zie vorige blog) hadden we in Saint Laurent op een terrasje gezeten..en je raadt het al, waar zat de visumdienst?! Juist ja..daar om de hoek, als we dat hadden geweten! De ambtenaar, ik ga er vanuit dat hij dat was, of in ieder geval..”de visumdienstman” vertelde ons dat we een stempel moesten halen in Albina om Suriname officieel uit te gaan. Vervolgens moesten we een stempel halen in Saint Laurent om Europa in te gaan. De dag erna zouden we dan in Saint Laurent opnieuw een stempel kunnen halen om Europa uit te gaan en in Albina weer één om Suriname binnen te gaan. Een duidelijk verhaal.. Voor 10SRD (€2,50) per boottrip staken we de Commewijnerivier een aantal keer over om de stempels te verzamelen. Nellie stelde voor om de nacht bij haar door te brengen. Sas en ik voelden ons in eerste instantie een beetje bezwaard omdat ze al zoveel voor ons had gedaan. Nellie leek het echter alleen maar gezellig te vinden als we bleven slapen (en later blijkt waarom..) dus we gingen in op het aanbod.

Nellie leidde ons rond door het dorpje. Voornamelijk de souvenirswinkel, het terras en de supermarkt waar stokbrood en Franse kazen werden verkocht deden het goed. In de souvenirswinkel werden uiteraard shotjeglazen voor de verzameling van deze en gene ingeslagen en kochten we schildpadjes voor de buren, een leuk aandenken aan Galibi.

We voeren in één van de kleine bootjes naar Nellie haar huis dat in een klein Indianendorpje aan het water staat. We meerden aan, of af..een vraagstuk waar al meerdere woorden aan vuil zijn gemaakt (gaan we nou van het meer af en meren we dus af of meren we aan omdat we aan land gaan..) bij een houten huisje op palen. Nellie vertelde dat als het vloed is het water onder het huis loopt en dat daarom het huis op palen stond. Het was een primitief huisje maar de sfeer was er geweldig. Zo onveilig als dat Paramaribo er soms uitziet (nog niets van gemerkt overigens, wel hekken voor de ramen, vijf sloten op de deur..) leek dit zo veilig. De deur werd op slot gedaan met een stukje hout en ramen zaten er niet in het huis, laat staan dievenijzers. Nellie legde haar matras op de grond en er werd een Franse soap opgezet. Ik keek aandachtig mee naar de televisie terwijl ik genoot van mijn stokbroodje met Franse kaas. We sliepen met z’n drieën op Nellie haar matras, een beetje passen en meten maar met een koffer en een kussentje onder ons hoofd lagen we prima! De volgende ochtend genoten we opnieuw van een stokbroodje met Franse kaas, wat een heerlijkheid! Nellie moest nog in het dorp even langs school dus wij besloten even langs de markt te gaan, we zouden elkaar later dan weer zien om samen naar Paramaribo terug te keren. Sas liep niet zo snel. Bij Nellie thuis had ze me haar voet laten zien, ze had twee bloedende puntjes op 1,2cm (jaja, later opgemeten..) op haar voet. Vreemd..maar we konden eigenlijk ook niet bedenken wat het zou kunnen zijn. Als ze door iets gebeten zou zijn dan zou ze dit toch wel hebben gevoeld?! Toch ging haar voet meer pijn doen. De stempeltjes waren snel geregeld en we hebben de taxi terug naar Paramaribo gepakt..zo waren we mooi op tijd terug en hoefden we niet weer vier uren in de bus te hobbelen. Sas haar voet begon een beetje op te zwellen en tegen de tijd dat we thuis waren had ze er nog meer last van. Met het pootje dus maar omhoog en genieten van mijn talenten die het best naar voren komen tijdens de thuiszorg..gelukkig is ze niet dement en droeg ze geen luier.. De volgende dag kon Sas bijna niet meer op haar voet staan. Meneer Chin (de huisbaas) belde naar zijn zoon die huisarts is en we konden langskomen. Hier werd gezegd dat Sas waarschijnlijk was gebeten door een vleermuis. We verbaasden ons daar enigszins over, zou je daar niet wakker van worden?! Blijkbaar niet..na een half uurtje Googlen waren we erachter dat het een vampiervleermuis moest zijn geweest. Hij vliegt een meter boven de grond totdat hij zijn prooi in het vizier heeft. Hij landt dan op de grond en springt naar zijn prooi. Vervolgens verdooft hij de huid en zuigt bloed terwijl hij bijt. De meningen of het inderdaad een vampiervleermuis was geweest waren enigszins verdeeld. Volgens tante Annie (de moeder van Cher) en nog een aantal anderen was het een Asema geweest. Dit is een oudere man of vrouw die ’s nachts verandert in een vleermuis. Hij of zij kruipt uit zijn/haar huid en verstopt deze. De enige manier om erachter te komen wie de asema is is de huid vinden en deze insmeren met knoflook en pepers. Wanneer de asema de huid dan weer aantrekt zal hij of zij het uitschreeuwen van de pijn en zal de asema ontmaskerd worden. Het kon dus niet anders..Nellie was een asema en had die nacht graag een beetje bakrabloed gedronken. Op het moment dat ik zei dat ik wel even wakker was geweest en Nellie toen niet in bed lag was het natuurlijk helemaal duidelijk..
Wij als nuchtere Hollanders blijven bij het verhaal dat het een vleermuis moet zijn geweest. De pijn en zwelling gingen echter niet snel weg. Cher maakte zich toch wel zorgen en vroeg ons waarom we zeker wisten dat het geen slang was geweest..daar hadden we eigenlijk geen antwoord op. We moesten van haar direct naar het ziekenhuis gaan voor verder onderzoek, dus zo gezegd zo gedaan. In onze vrije dagen naar het AZ maar alles voor een goed eind! In het AZ dachten ze in eerste instantie ook aan een slang omdat de reactie op de beet wel erg heftig was. Er werd bloed bij Sas afgenomen en we konden wachten op de uitslag. In de tussentijd zijn we nog maar even langs de verloskamers gelopen (of najah..ik lopend, Sas rollend in de rolstoel). Gelukkig bleek uit de bloeduitslag dat het geen slang was geweest. Er waren al een aantal scenario’s voorbij gekomen..bloedstolling in de war, opname, bloed toegediend krijgen..maar gelukkig was dit niet nodig! Sas is gelukkig helemaal hersteld. Haar voet zit er nog aan en hij doet het nog, eind goed al goed!
Dit verhaal is al van een aantal weken, of inmiddels misschien al wel twee maanden, geleden. Ik heb nog zoveel verhalen en wil ze zo graag op mijn blog plaatsen maar die 24 uren in een dag zijn echt te weinig.. Volgende week hoop ik nog wat verhalen te kunnen schrijven! Stage zit er inmiddels op. We hebben een hele goede eindbeoordeling gehad en allebei onze 40 bevallingen gehaald..stage was dus niet alleen ontzettend leuk en leerzaam maar is ook nog eens goed afgerond! Afgelopen dagen heb ik zitten zwoegen op mijn scriptie maar die heb ik net ook de deur uit gedaan..fijn gevoel! Nog twee weekjes en dan zitten we weer in het hoge Noorden en het lage Zuiden van Nederland.. maar morgen vertrekken we eerst vijf dagen naar het binnenland, Palumeu, om samen met de plaatselijke indianenstam om de totumpaal te dansen.
Hiawatta en Pocahontas zijn er klaar voor!